آلومینیوم جزء عناصر فراوان پوسته زمین است و ممکن است غلظتش به دلیل وقایع طبیعی و فعالیتهای صنعتی در اکوسیستمهای آبی افزایش یابد. هدف از این مطالعه بررسی تجمع زیستی آلومینیوم در بافتهای کبد، آبشش و عضله ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio) است که در غلظتهای 1، 2، 4 و 6 میلیگرم بر لیتر آلومینیوم در محیط آزمایشگاهی انجام شد. میزان آلومینیوم در بافتهای مورد نظر بعد از هضم شیمیایی توسط دستگاه اسپکتروفتومتری جذب اتمی سنجیده شد. مقایسه میزان تجمع آلومینیوم در بافتهای آبشش، کبد و عضله در غلظتهای مختلف آلومینیوم با گروه شاهد اختلاف معنـیدار نشان داد (05/0>P). بیشتــرین میزان تجمع آلومـینیوم در بافت آبشش، کـبد و عضله به ترتـیب 4/0 ± 3/51، 5/0 ± 86/20 و µg/g D.W 28/0 ± 5/11 در غلـظت 6 میلیگرم (96 ساعت) و کمـترین میزان 01/0 ± 2/1، 1/0 ± 9/2 و µg/g D.W03/0 ± 18/0 در گروه شاهد مشاهده شد. نتایج به دست آمده نشان داد که بیشترین میزان تجمع زیستی آلومینیوم در بافتهای مختلف به ترتیب در آبشش، کبد و عضله میباشد. همچنین مشخص شد که با افزایش غلظت آلومینیوم در محیط میزان شاخص تجمع زیستی کاهش مییابد که دلیل این کاهش ممکن است فعالیت فیزیولوژیک بافتها باشد. همبستگی پیرسون ارتباط معنیدار بین زمان و تجمع آلومینیوم در بافتهای عضله و کبد نشان داد (01/0>P). آبشش بهترین اندام هدف برای فلز آلومینیوم است که میتوان از آن به عنوان شاخص آلودگی محیط استفاده نمود.